امپراطوری روم

امپراطوری روم در سال ۳۱ پیش از میلاد بوجود آمد و بیش از چهار صد سال برقرار ماند. در زمان مسیح، رومیها اکثر سرزمینهایی را که در اطراف دریای مدیترانه قرار داشتند، یعنی شمال افریقا، مصر، بخش غربی خاورمیانه، ترکیه و یونان، سرزمینهای دریای بالکان را به تصرف خود درآورده بودند. آنان همچنین بخش اعظم اروپا را تحت تسلط خود داشتند؛ سر حد شمال این متصرفات، انگلستان بود.
در دوره زمانی مربوط به رخدادهای عهد جدید، سرزمینهای تحت اشغال امپراطوری روم به ایالاتی تقسیم شده بودند که بر هر یک از آنها، فرمانداری رومی حکمرانی می‌کرد. رومیها به ساکنان هر ایالت، برای انجام امور مربوط به آن ایالت، اختیارات خاص داده بودند. در ابتدای حاکمیتشان بر این مناطق، آنان به ساکنان هر ایالت، این اجازه را داده بودند که تمامی اشخاصی که در قلمرو امپراطوری روم زندگی می‌کنند، باید امپراطور را به عنوان خدا بپرستند. یهودیان و مسیحیان از انجام این کار سر باز زدند؛ بنابراین، رومیان شروع به آزار و شکنجه ایشان کردند. پولس رسول سالهای آخر زندگی‌اش را در زندانی در روم که پایتخت امپراطوری بود، سپری کرد (اعمال رسولان ۲۸: ۱۶ و ۲۰). در سال ۷۰ میلادی، سپاهیان رومی، شهر اورشلیم را که پایتخت یهودیان بود، منهدم ساختند و تمامی یهودیانی را که در آن می‌زیستند، کشتند.
علیرغم جفا و آزار رومیان، کلیسای مسیحی رشد کرد. هزاران مسیحی به دست رومیان کشته شدند؛ ایشان حتی مسیحیان را طعمه شیران می‌کردند و تماشای این منظره برای آنان در حکم تفریحی جالب بود. آن مسیحیانی نیز که کشته نمی‌شدند، به عنوان برده فروخته می‌شدند. بلاخره در سال ۳۱۰ میلادی، امپراطور وقت روم، کنستانتین، خود مسیحی شد. پس از آن، مسیحیت مذهب رسمی امپراطوری روم گردید؛ در نتیجه، مسیحیت در تمامی اروپا و خاورمیانه گسترش یافت.

منبع: رازگاه