سبت چیست؟
سَبَّت یا شَبّات (שבת) sabbath
خدا پس از خلقت خود در روز
هفتم آرامی گرفت. این بدین معنی نیست که خداوند خسته شده بود و نیاز به
استراحت داشت و می‌خواست خود را برای انجام کارهای بیشتری آماده کند، زیرا
کار آفرینش قبلا کامل و تمام شده بود؛ این استراحت از روی خستگی نبود بلکه
استراحت و آرامی برای کاری بود که به خوبی انجام شده بود. گرچه خدا در این
زمان نگفت که سَبَّت نگاه داشته شود، اما اصل استراحت در روز هفتم را
همانند نمونه و سرمشق به ما آموخت.
اول از همه، علاوه بر خواب روزانه
در هر روز، ما انسانها نیاز به استراحت جسمانی و مغزی داریم. اما بیشتر از
آن ما نیاز داریم که بطور منظم از کار روزانه دست کشیده و توجه خود را به
سوی خدا متمرکز کنیم. ما نیاز به رفع خستگی روحی و معنوی داریم. خداوند روز
هفتم را تقدیس نمود، زیرا که در آن آرام گرفت.
”سَبَّت“ واژۀ عبری و
به معنای ”استراحت“ است. زمانیکه ما در روز سَبَّت استراحت می‌کنیم، این
روز را تقدیس نموده و بدینسان به خداوند احترام می‌گزاریم (خروج ۲۰: ۸-۱۱).
استراحت در روز سَبَّت همچنین نمادی از استراحت و آرامش معنوی و ابدی برای
قوم خدا در زندگی پس از مرگ و در نزد خدا و مسیح می‌باشد (عبرانیان ۴:
۹-۱۱). روز سَبَّت به ما فرصتی ویژه می‌دهد تا به خاطر عطایای خداوند، او
را ستایش و شکر کنیم، عطایایی که بالاترین آنها همانا پسرش عیسی مسیح است
که بواسطه او آرامی ابدی و حیات ابدی را دریافت کردیم.
سَبَّت در واقع
در روز جمعه و پیش از غروب آفتاب شروع و در روز شنبه و با فرارسیدن غروب
آفتاب به پایان می‌رسید. در این روز یهودیان از کار کردن دست می‌کشیدند و
بر طبق کلام خدا، نه خودت، نه پسرت، نه دخترت، نه غلامت، نه کنیزت، نه
مهمانانت و نه چهارپایانت مطلقا هیچ کاری نکنند.
فرمان خدا
سَبَّت در کتاب خروج به عنوان فرمان چهارم از ده فرمان به ثبت رسیده است (خروج ۲۰: ۸-۱۱).
۸ سبت را به خاطر داشته باش و آن را مقدّس بشمار. ۹ شش روز کار کن و تمام
کارهایت را انجام بده. ۱۰ ولی روز هفتم، روز استراحت و مخصوص خداوند است.
در آن روز هیچ کس کار نکند. نه خودت، نه فرزندانت، نه غلامت، نه کنیزت، نه
حیواناتت و نه غریبی که نزد توست. ۱۱ من، خداوند، در شش روز زمین و آسمان و
دریا و هر چه در آنهاست را ساختم و در روز هفتم استراحت کردم. به همین
دلیل است که من، خداوند، سبت را متبارک ساختم و آن را تقدیس نمودم.
خداوند در این آیات حداقل پنج نکته را کاملا روشن می‌کند:
۱ – به خاطر داشته باش. یعنی یک روز در هفته را برای استراحت در نظر بگیر.
۲ – آنرا مقدس بشمار. یعنی آنرا از سایر روزها جدا کرده و برای خدا در نظر بگیر.
۳ – یک روز از هفت روز. شش روز کار کن و روز هفتم متعلق به خداوند است.
۴ – ریا بکار نبر. کس دیگر را برای انجام کارهایت بکار نگیر.
۵ – خداوند پس از آفرینش، استراحت کرد. از اینرو روز سَبَّت مبارک و مقدس است.
خداوند در کتاب خروج ۳۱: ۱۲-۱۳ می‌گوید: «سبت، روز مخصوص من و روز استراحت
است آنرا محترم بدارید. این بین من و شما و تمام نسلهای آینده شما،
نشانه‌ای است تا بدانید که من که خداوند هستم، شما را قوم مخصوص خود
نموده‌ام.»
سَبَّت یک نشانه است. نشانه این حقیقت که ما هرگز فراموش
نمی‌شویم. حقیقت این است که خدا (و نه ما خودمان) را تقدیس کرده است. او ما
را از میان این جهان انتخاب و برای خودش جدا و در زندگی ما کار کرده تا ما
را در میان مردم جهان متمایز کند.
گفتار نهایی
سَبَّت، راهی برای یادآوری و بیان این حقیقت است که خدا خالق و رهاننده و نجات دهنده ماست. ما برای انجام تمامی امور در این جهان، برای نجات از دست دشمنان و برای تقدیس شدن، کاملا به او وابسته هستیم. او در واقع ما را برای اهداف خاصی آفریده است. اما ما نه قادر به خلق کردن، نه قادر به نجات دادن، و نه قادر به قربانی کردن خود هستیم. برای تمامی این امور به رحمت و فیض خداوند وابسته هستیم. همه چیز از او و از طریق او و برای اوست. برای اینکه ما این امر را فراموش نکنیم و شروع به اتکا به قدرت و تفکر خود نکرده و برای امیال خود کار نکنیم، باید یک روز از هر هفت روز را، دست از کار کشیده و بر خداوند به عنوان منبع همه برکت‌ها تمرکز کنیم.
