قیام (رستاخیز) به چه معناست؟
قیام به معنی بازگشت به زندگی، پس از مردن است. عیسی این قدرت را داشت که مردگان را زنده کند (یوحنا ۵: ۲۴-۲۵). وی پسر زن نائینی را زنده کرد (لوقا ۷: ۱۱-۱۷). وی ایلعازر را که چهار روز از مرگش می‌گذشت، زنده کرد (یوحنا ۱۱: ۳۸-۴۴). او خود بر مرگ غالب گشت و زنده شد. بنابراین، توسط قدرت او، دیگران نیز بر مرگ غالب خواهند آمد (به اول قرنتیان ۱۵: ۲۰-۲ و تفسیر آن مراجعه کنید). هنگامی که در پایان جهان، مسیح باز گردد، در میان انسانهایی که در این جهان زندگی می‌کنند، کسانی که به او ایمان دارند، نخستین کسانی خواهند بود که زنده خواهند شد (اول تسالونیکیان ۴: ۱۶-۱۷). اما در نهایت، همه انسانها چه خوب و چه بد، زنده خواهند شد. قیام ایمانداران در آسمان خواهد بود و قیام بی ایمانان در جهنم (به یوحنا ۵: ۲۸-۲۹، اعمال ۲۴: ۱۵، مکاشفه ۲۰: ۴-۱۵ و تفسیر آنها مراجعه کنید).
هنگامی که بدن ما می‌میرد، روح ما به حیات خویش ادامه می‌دهد؛ اما ما بلافاصله پس از مرگ، بدن جدیدی نمی‌یابیم. ما فقط زمانی بدن جدید خویش را می‌یابیم که مسیح بازگردد، یعنی در پایان جهان. پولس این رخداد را خلاصی جسم ما می‌نامد (رومیان ۸: ۲۳). ایمانداران به مسیح، بدن جدید خویش را در آسمان می‌یابند. این بدنهای جدید هرگز نمی‌میرند و بدنهای جلال یافته هستند. آنها همان بدن قیام کرده مسیح هستند (به لوقا ۲۴: ۳۶-۴۳، فیلیپیان ۳: ۲۱، اول یوحنا ۳: ۲ و تفسیر آنها مراجعه کنید).
مهم ترین رخداد تاریخ جهان، قیام عیسی مسیح از مردگان می‌باشد (به مرقس ۱۶: ۸ و تفسیر آن مراجعه کنید). عیسی با قیام خود از مردگان، به انسانها ثابت کرد که واقعا پسر خدا و نجات دهنده جهان است (رومیان ۱: ۴). به خاطر قیام او، ما نیز از امید حیات جاودان برخوردار می‌گردیم (یوحنا ۱۱: ۲۵-۲۶). عیسی فرمود: ”از این جهت که من زنده ام، شما هم خواهید زیست“ (یوحنا ۱۴: ۱۹).
