نبوت به چه معناست؟
یک نبوت بر طبق کاربرد عام در کتاب مقدّس، پیام یا کلامی است که مستقیما از جانب خداوند نازل اما بوسیله انسانها بازگو شده است. آنانی که کلام خداوند را بدین طریق بازگو می‌کنند انبیا خوانده می‌شوند.
نبوت می‌تواند به شکلهای گوناگون باشد. می‌تواند پیشگویی رویدادها و وقایع آینده باشد. می‌تواند هشدارهایی از جانب خداوند باشد. می‌تواند شامل تعلیمات مهمی باشد که خداوند قصد ابلاغ آنرا داشته باشد.
نبوت در هر مورد چیزی نیست که منشأ آن از انسان باشد؛ بلکه بیشتر منشأ یک نبوت حقیقی همواره از جانب خداوند است (دوم پطرس ۱: ۲۰-۲۱).
البته نبوتهای کاذب و دروغین نیز وجود دارد که از جانب خداوند نیست. افرادی که اعلام کننده اینگونه نبوتها هستند انبیای دروغین نامیده می‌شوند. به ما گفته شده است تا از آنها اجتناب کنیم (متی ۷: ۱۵؛ اول یوحنا ۴: ۱).
انبیای عهد قدیم از طرف خداوند برای یهودیان فرستاده شدند تا آنها را برای عدم اطاعت از خداوند مورد سرزنش قرار داده و اراده و خواست خداوند را به آنها یاد آوری کنند. انبیای عهد قدیم همچنین در ارتباط با آمدن نجات دهنده عیسی مسیح، اقدام به نبوتهای زیادی کرده‌اند.
در عهد جدید نیز انبیایی وجود داشته‌اند. عطای نبوت در کلیسای عهد جدید از اهمیت بسیاری برخوردار بود (اول قرنتیان ۱۲: ۲۸؛ ۱۴: ۱؛ افسسیان ۴: ۱۱). کل کتاب مکاشفه در عهد جدید را می‌توان نبوتی درباره پایان دنیا در نظر گرفت.
